Του Αρχιμ. Πορφυρίου, Καθηγουμένου της Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Βεροίας
Σαράντα χρόνια πριν, είχαμε, με έναν καλόν φίλο, μία κουβέντα. Πέρασαν τόσα χρόνια, ζήσαμε στον Άθωνα, ζούμε και πάλι στον «κόσμο» και βλέπω πως έτσι είναι η ζωή.
Πώς δηλαδή;
Δεν εννοώ γιά την καθημερινή μας «καθημερινότητα» αλλά γιά το πώς νοιώθουμε την σχέση μας με τον Θεό και την Εκκλησία.
Μιλούσαμε λοιπόν με τον Κωστή, δυό νέοι άνδρες τότε, και λέγαμε πώς νοιώθει ο καθένας μας τον Χριστό.
Έλεγε ο φίλος: Η ζωή μου χωρίζεται σε πολλά κομμάτια. Ένα η μάννα μου – ο πατέρας είχε πεθάνει νωρίς – ένα οι σπουδές, ένα ο Θεός, ένα, ένα, ένα … και αράδιαζε τα κομμάτια της ζωής του.
Ήρθε και η σειρά μου να πω αυτό που ζούσα. Δεν το είχα ξανασκεφθεί, με βγήκε αυθόρμητα.
-Κύττα, φίλε, εγώ πιστεύω ότι η ζωή μου γεννιέται μέσα από την κολυμβήθρα. Όλα βγαίνουν από εκεί. Δεν είναι «κομμάτι» της ζωής μου ο Θεός, αλλά από τον Θεό προέρχεται όλη η ζωή μου.
Ειλικρινά, δεν ήξερα τί έλεγα σε εκείνη την εφηβική «ομολογία πίστεως». Τώρα, που σχεδόν γέρασα, βλέπω τελικά πως έτσι είναι όλοι οι άνθρωποι.
Είναι δηλαδή αυτοί που κομμάτι της ζωής τους είναι και ο Θεός. Είμαστε και εμείς που πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι η ζωή μας και μέσα σε αυτόν και την Αγία του Εκκλησία ζούμε.
Σε πρωϊνό, σήμερα, τηλεφώνημα, έλεγε κάποια κυρία. Κάνω την ζωή μου, πάω στην Εκκλησία, όταν μπορώ, και λοιπά, και λοιπά.
Τέτοιες τοποθετήσεις κάνει ο καθένας μας. Αλλά αυτή ακριβώς είναι και η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους νεοέλληνες ορθοδόξους.
Άν ο Θεός και η Εκκλησία είναι ένα κομμάτι της ζωής σου, αδερφέ, σημαίνει ότι έχεις και άλλα κομμάτια. Όσο εύκολα έχεις πολλά κομμάτια και ψάχνεις να βρεις και αυτά που σε λείπουν, τόσο εύκολα βγάζεις τα κομμάτια που δεν σε χρειάζονται …
Γιά εμάς, δεν ισχύει αυτό. Εμείς έχουμε μάννα την Εκκλησία και μήτρα που μας γέννησε την αγία κολυμβήθρα. Είτε πέφτουμε, είτε σηκωνόμαστε, είμαστε μέσα στην Αγία Εκκλησία. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να ανασαίνουμε Χριστό.
Αλλά, θα μας πείτε, και δικαιολογημένα: Τί σε έπιασε σήμερα και κάνεις «ομολογία πίστεως»;
Τίποτα δεν με έπιασε και δεν κάνω ομολογία πίστεως.
Βλέπω όμως ότι έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι νεοέλληνες και αυτή είναι η τραγικά μεγάλη διαφορά, σήμερα, μέσα στον «κόσμο» και μέσα στην καθημερινότητά μας.
Και αυτές οι διαπιστώσεις μας ισχύουν όχι μόνο στους λαϊκούς αλλά – αλλοίμονο – και σε εμάς τους ρασσοφόρους.
Σκεφτείτε το και θα το διαπιστώσετε και στον εαυτό σας και στους γύρω σας.
Και οφείλουμε να κάνουμε αυτήν την «σύγ+κριση», γιά να καταλάβουμε ότι δεν μπορείς να πιέσεις κανέναν να αγαπήσει την Εκκλησία.
«Πηγαίνω, όταν μπορώ, στην εκκλησία, ανάβω το κεράκι μου, κάνω την προσευχή μου και πάω στην δουλειά μου» λέν οι περισσότεροι.
Και τις άλλες ώρες «πού είσαι»; Στον κόσμο σου.
Ε, αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά.
Κομμάτια κομμάτια κομμάτια ασύνδετα.
Αποτέλεσμα; Κομματιασμένη η ζωή μας. Συντρίμμια και ερείπια.
Ίσως και η δικιά μας ζωή να είναι το ίδιο ή και χειρότερη. Ναι αλλά είναι κολλημένα τα κομμάτια, τα συντρίμμια και τα ερείπιά μας με την αγάπη του Χριστού.
Κι όσο κι αν φεύγουμε μακριά, ξαναγυρίζουμε προς τον πατέρα. Ξαναγυρίζουμε προς τον Πατέρα. Και μας περιμένει.
Και ο μεγάλος αδερφός μας, αυτός που ένα κομμάτι είναι και η σχέση του με τον πατέρα και μαζί μας, τσατίζεται, θυμώνει και τα βάζει μαζί μας.
Αδελφοί, με το καλό να γιορτάσουμε τον άσωτο εαυτό μας, αλλά μέσα στην Αγία Εκκλησία.
Ο Πατέρας μάς περιμένει.